Waarom laten wij onze leerlingen met spaghetti spelen?

Een brug bouwen met 984 gram spaghetti die 466 kilogram kan dragen? Bijna vijfhonderd keer haar eigen gewicht? Het kan: Een van de leukste filmpjes die we op onze opendeurdag lieten zien, was dat van de spaghettibruggen van 3IW. De leerlingen van 3IW worden elk jaar in groepjes van vier verdeeld, elke groep krijgt een kilogram spaghetti en lijm. Daarmee bouwen ze hun eigen spaghettibrug. Ongekookte spaghetti is erg broos en breekbaar. Toch kan je met lijm en een goed plan een verrassend sterke brug bouwen. Een deel van het plezier bestaat erin stelselmatig meer gewicht aan de brug te hangen tot ze in een spaghettifontein verpulvert. Kijk uit met de keuze van je lijm. Die mag niet op water gebaseerd zijn want dan wordt je pasta wak en ‘smelt’ je brug. Het record van onze school bedraagt veertig kilogram. Hieronder vind je het filmpje van 3IW van dit jaar. https://www.youtube.com/watch?v=G0B_MGRX0g4 Waarom laten wij onze leerlingen met spaghetti spelen? …Dat is deel van ons probleemgestuurd onderwijs waarin we de leerlingen actief laten leren. We zijn ervan overtuigd dat kennis niet kan worden overgedragen, maar alleen actief kan worden verworven, dat kennis moet opgedaan worden, en nog liefst in een reële praktijksituatie. Alleen zo wordt kennis onthouden en beter toegepast. Als je naar het filmpje kijkt zie je meteen driehoeken terugkomen als constructie-element. Hiervoor gebruiken de leerlingen de stelling van Pythagoras (a2 = b2 + c2) op een manier die ze nooit zullen vergeten. Of om het met de woorden van Confucius te zeggen: “Vertel het me en ik zal het vergeten. Laat het me zien en ik zal het onthouden. Laat het me ervaren en ik zal het me eigen maken.”