Vorige jaar interviewden wij Mevrouw Van der Smissen.
Begin dit schooljaar werd de directeur opnieuw geïnterviewd, dit keer voor het parochieblad. We geven u een uittreksel.
Inmiddels bent u een jaar in functie, hoe was dat jaar?
‘Dat het een bijzonder jaar was, hoeft geen verduidelijking. Corona maakte van wat een normaal schooljaar moest worden een heel moeilijk jaar. De doelstellingen die ik me als directeur gesteld had, kwamen soms op de tweede plaats, er moest een coronabeleid geïmplementeerd en nageleefd worden. Dat was niet altijd makkelijk’, lacht ze. ‘Gelukkig hadden wij afgelopen jaar een prima samenwerking met ons CLB en is onze school het hele jaar opengebleven. Weet je waar ik vooral naar uitkijk dit jaar? Leerlingen zonder mondmasker op de speelplaats te zien rondlopen. Jongens en meisjes waar ik de dag ervoor nog een praatje mee gemaakt heb, de volgende dag vlot kunnen herkennen, het gevoel hebben met levende wezens te maken te hebben in plaats van met een gemaskerde bende, daar verheug ik me op.’
We staan in haar bureau. Aan de muur hangt een rekje met daarin kleine briefjes waarop in een hoek een bloemenruiker staat afgebeeld. Ernaast wat handgeschreven tekst. Mevrouw Van der Smissen wijst naar de briefjes. ‘Kijk, zegt ze, bedankbriefjes die leerlingen op het einde van hun schoolcarrière aan hun favoriete leerkrachten kunnen schrijven. Daarvoor doe je het natuurlijk, voor dat soort dankbaarheid. Lesgeven is een ontzettend dankbaar beroep. Je voelt je echt nuttig. En als je dan op het einde dit soort briefjes krijgt, is het niet moeilijk blij met je job te zijn. Dat geldt ook als directeur.’
Is het hard werken geweest?
‘Ja,’ ze knikt, ‘best wel. Er kwam ontzettend veel op me af, maar ik ben omringd door een uitstekende ploeg. Als leerkracht was ik al constant in de weer maar nu is er toch nog meer. Veel meer. En het stopt ook nooit eigenlijk. 9 juli sloten wij de deuren en op 2 augustus stond ik hier al terug en ondertussen blijven ook de mails en de berichtjes binnenstromen. Er moeten nieuwe leerkrachten aangeworven worden, sollicitatiegesprekken gevoerd, afbetalingsplannen opgesteld en je mag niet vergeten dat we hier echt wel met een heel grote ploeg werken. Waar mensen zijn, is ook altijd nieuws van wel en wee, dat stopt niet in een zomervakantie. Als directeur blijf je daar sowieso bij betrokken’
Wordt het dit jaar makkelijker?
‘Dat denk ik toch wel ja. Het is in elk geval al hoopvol begonnen. Er was een conclaaf waar alle Don Bosco directeurs elkaar konden ontmoeten. Dat kon vorig jaar allemaal niet vanwege corona. Als beginnend directeur was dat echt moeilijk, ik stond er wat dat betreft alleen voor. Dit jaar moeten we ervoor zorgen dat de onderwijshervorming in de tweede graad uitgerold wordt, we zijn bezig met een aanbesteding voor het aankopen van laptops en dan denk ik ook graag mee over de richting die ons onderwijs uitgaat in het algemeen. Over de bezwaren die Lieven Boeve heeft bij de eindtermen, bijvoorbeeld. Over de opmerkingen van de topman van het GO!, die doodleuk zegt dat misschien niet elke leerkracht nog moet lesgeven.’ Mevrouw Van der Smissen glimlacht meewarig. ‘Dat is op zijn minst raar, als je zoiets leest, vindt u niet?’
U zei vorig jaar dat u het voor iedereen aangenaam wilde maken…
‘Ja dat wil ik nog steeds. Voor de leerkrachten én voor de leerlingen. Lesgeven en les krijgen moet op een plezierige en aangename manier kunnen gebeuren. Dan is de leerwinst het hoogst. Dit jaar staat er onder meer een verfraaiing van de administratieve gebouwen op het programma.’
Wat staat er nog op het agenda?
‘Dit jaar vieren we onze 75ste verjaardag. Dat wordt een groot feest. Wij zijn een school met een lange traditie. Onze school werd opgericht in 1947. Wij kunnen dus bogen op een lange en succesvolle geschiedenis. Dat gaan we mooi in de verf zetten.’
‘Over traditie gesproken,’ zegt mevrouw Van der Smissen plots terwijl ze een ingelijste zwartwit foto bovenhaalt. ‘Kijk eens.’ Ze toont een lange foto met wel tweehonderd leerlingen die plechtstatig voor een schoolgebouw poseren. ‘De foto is van 1939. We zien mijn overgrootvader die directeur was, ik geloof dat dat toen hoofdschoolmeester genoemd werd. Hier, beneden, dat is mijn grootmoeder, het enige meisje op de foto, ze moet die dag toevallig op bezoek geweest zijn. Mooi. Maar daar stopt het niet, want ook mijn moeder gaf les. En ik op Don Bosco Hoboken. En nu een van mijn dochters ook, in Wilrijk. Inmiddels staan wij vijf generaties in het onderwijs.’
Ze glundert. Trots. Duidelijk helemaal klaar voor het schooljaar 2021-22.
