Naar goede gewoonte trekken de verschillende klassen van onze school de laatste dag voor de paasvakantie op Vastenvoettocht. De traditionele tocht is een wandeling van zo’n 6 kilometer die de klas samen met zijn klastitularis aflegt. De voorbije jaren zorgde vooral het weer voor de afwisseling: de ene keer werd het een zonovergoten tocht, de andere keer een sneeuwfestijn en het vorige schooljaar werd de wandeling afgelast door stormweer.
Dit jaar, echter, zorgden 5WTW met hun klastitularis, Sebastiaan Debroyer, en begeleidende leerkracht Claudia Cleiren, voor een primeur. Sebastiaan had namelijk een zotte uitdaging voor zijn klas in petto: “We maken er een extra lange vastenvoettocht van!”. De klas had een woelige start gemaakt dit schooljaar en kon wel een uitdaging gebruiken. Zijn inspiratie haalde hij bij Jürgen Klinsmann, een vroegere bondscoach van Die Mannschaft. Deze man kreeg in 2006 als coach bakken kritiek omdat hij de kern van het elftal ging verjongen en geen rekening hield met het verleden. Het team “marcheerde” niet en de prestaties bleven uit. Gelukkig was Duitsland als gastland rechtstreeks gekwalificeerd voor het WK. De teamspirit was echter ver te zoeken en tijdens de oefeninterlands moesten ze het onderspit delven tegen Italië met een vernederende 4-1. De kritiek op Klinsmann nam alleen maar toe en de fans vonden dat de spelers meer en gedisciplineerder moesten trainen om te scoren op het WK. Op dat moment nam Klinsmann dan ook nog eens de gewaagde beslissing om het team vlak voor het WK niét op trainingsstage te laten gaan. In plaats daarvan trok hij met hen de Oostenrijkse alpen in op huttentocht. Het doel: afzien als beesten en van de individuele ego’s één team maken. De Duitse voetbalfans waren verontwaardigd en misnoegd. Totdat die Mannschaft zijn eerste match op het WK met glans doorstond. Het Duitse elftal eindigde dat WK met een bronzen medaille in de hand.
En dat was ook het doel van onze vastenvoettocht: vertrekken als individuen, maar terugkeren als een groep. Eén ding stond het afleggen van zo’n zware tocht wel nog in de weg: het was namelijk ramadan en het zou niet haalbaar zijn om ze af te leggen zonder te kunnen eten of drinken. Er was maar één oplossing mogelijk: we wandelen ’s nachts.
En zo geschiedde: op donderdag 28 maart, om 23u55 spraken de leerlingen en leerkrachten af aan de school. Van daaruit startte hun nachtelijke avontuur. Voorzien van zaklampjes, fluohesjes en lekkers voor onderweg, begon de groep aan hun tocht. En het werd wel degelijk een avontuur: in het eerste deel van de tocht kwam al meteen de Hobokens polder aan bod. “Schoenen aandoen die vuil mogen worden” was dus zeker geen overbodige tip. Met hoofd- en zaklampjes die ons de weg wezen, vonden we toch best vlot de juiste wegjes in het pikkedonker. Zelfs de houten paadjes in het water vormden geen hindernis voor de toen nog energieke stappers. Hun nachtelijke gebabbel en gelach zette de toon – en joeg vermoedelijk ook het potentiële wild dat we hadden kunnen spotten weg. Enkel een uit de kluiten gewassen rat liet zich zien.
De tocht liep verder langs de Schelde en enige tijd later trokken we door de Kennedytunnel -die voor voetgangers en fietsers weliswaar. Het wandelen richting de andere kant van “ ’t Water” ontketende een spontane Antwoarpse musical op de lange trappen van de tunnel.
Enkele kilometers later werd het stilaan tijd voor ons ontbijt. De beloofde idyllische zonsopgang aan de Schelde was jammer genoeg iets lastiger te verwezenlijken dan gedacht, dus werd het een rustig plaatsje in de buurt van de Schelde. Het ontbijt ging vlotjes naar binnen, want zo’n wandeltocht vraagt toch wel wat energie. De kelen moesten ook weer gesmeerd om het uitgebreide repertoire aan liederen (tot the Backstreet Boys toe…) te kunnen brengen .
De dag die aanbrak en het toenemende zonlicht verblijdden de gezichten. Toch begonnen de benen het een beetje te begeven en ook de moed zakte hier en daar wel wat lager richting schoenen. En die laatste vormden bij een aantal leerlingen een extra obstakel. Het was dan ook fantastisch om te zien hoe de groep elkaar letterlijk en figuurlijk overeind hield. Teamgenoten werden aangemoedigd en gesteund. Er werden draagberries gefabriceerd uit takken om vermoeide compagnons de route te kunnen dragen. Schoenen wisselden van eigenaar om vermoeide, pijnlijke voeten wat rust te gunnen. Rugzakken werden overgenomen door degenen die nog iets meer konden (ver)dragen. En zo bereikte de groep op een bepaald moment de veerdienst in Kruibeke. We namen de boot richting Hoboken. Die enkele minuten rust deden deugd.
Terug aan land werd de tocht richting school ingezet. Het moet een zicht geweest zijn om de stoet uitgeputte leerlingen de straten van Hoboken te zien doorwandelen. Maar eens op school aangekomen -om 9 u ’s ochtends- overwon de euforie. Het moet gezegd: de Klinsmann-methode had gewerkt. De leerlingen startten de tocht als individuen, maar kwamen aan als een team. En wat voor team: ze legden meer dan 30 kilometer af op 9 uur tijd. Sebastiaan en Claudia stonden versteld van hun kunnen. Het was prachtig hoe deze groep elkaar aanmoedigde, hielp en door de tocht heen sleurde. Hun leerkrachten zijn enorm trots op wat ze bereikten. De jongens konden doodmoe, maar voldaan huiswaarts keren. De leerkrachten moesten echter nog de “gewone” vastenvoettocht afleggen…auw…
Next stop: England! To be continued…
Sfeerbeelden van de ‘gewone’ vastenvoettocht
